Je hebt een (dorps)gemeenschap nodig om een kind op te voeden, is een bekend (Afrikaans) gezegde. Daarin klinkt door dat mensen elkaar nodig hebben; mens word je in de ontmoeting met de ander. Dat geldt niet alleen voor jonge mensen maar ook voor mensen die wat ouder zijn.
Die ander is niet eenzelfde ander (bestaat die?) maar een andere ander, heel vaak een ietwat vreemde ander. Wanneer je dit gegeven aanvaardt, kan dat een stuk ontspanning geven, ook al gaat dat niet zelden gepaard met flink wat inspanning. Herkenbaar, denk ik, voor leden van Verus.
Verus is een sterke en diverse gemeenschap waarin ‘anderen’ elkaar treffen. Vanuit idealen, vanuit gedeelde waarden. Maar ieder ook met een eigen biografie.
Een belangrijke vraag voor nu is: hoe kan Verus met bezieling het kleurrijke palet aan leden ondersteunen, verbinden, mobiliseren en mee stem geven? Vanuit het gedeelde belang van de vrijheid van onderwijs en geïnspireerd goed onderwijs. Want zo wil Verus immers een bijdrage leveren aan goed onderwijs en aan goed samenleven.
Van 2016 tot eind 2020 was ik werkzaam als voorzitter van LVGS, een vereniging van bestuurders uit het gereformeerd onderwijs. Sinds LVGS is opgegaan in Verus adviseer ik het CvB op het terrein van verenigingsontwikkeling.
Voor LVGS was ik werkzaam als directeur en bestuurder in organisaties op het terrein van internationale noodhulp & armoedebestrijding, en belangenbehartiging voor mensen met een verstandelijke beperking.